o ciszy

Wiemy o niej tak wiele,podniesienie w kościele,grzybobranie w niedzielę,i jak przypadkowy gol padnie nam.Ciszę trzeba szanować,pod poduszkę nie chować,niech skubana nie kryje się tam.Ma nam ganiać po świecie,zimą,latem,pod jesień,i gdy plecień dziś plecie coś nam.Ciszę trudno dziś znależć,wśród hałasu i szaleństw co dobiega ze wszystkich stron nam.Patrzę,idzie dziewczyna,w ucho swoje coś wpina,czy poezja zamieszka dziś tam?Raczej ja w to nie wierzę,ale ciszej w tej mierze,bo to ona wybrała ten stan,w który chce się wprowadzić,i nikomu nie wadzić.Czyśmy wszak zaborcami,bo o ciszę nie dbamy,zresztą któżby przejmował się nią?Trzeba jechać gdzieś w góry,słuchać głosu natury,niech do uszu przytuli się nam,cudny dżwięk błogiej ciszy,może ona usłyszy jak potrzebna jest wszystkim nam.My kochani rodacy,my tworzymy hałasy.Proponuję,nie hałasujmy już!!!!!!Cisza wszystkich uleczy,bo nam przecież do rzeczy jest wprowadzić,ulepszyć ten stan,co spokojem nam trąci i umysłu nie mąci nic prócz ciszy tak brzmiącej,jak muzyka urwana ze smyka.Cisza,cicho w tym względzie,bo nam dużo ubędzie;zmartwień,kłopotów i trosk.Prosze ja więc o ciszę,bo ociszy dziś pisze,bo to cisza prowadzi pióro me.Siedzę sobie cichutko,trzymam rękę pod bródką,i już pod mym wierszem podpisuję się.09 2013 OLSZTYN JANUSZ PIETRZAK.